விஞ்ஞானத்திலும் சரி, மெய்ஞ்ஞானத்திலும் சரி, விலங்கினத்தில் இருந்து தான் மனிதன் தோன்றினான் என்று நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. அருள் துறையின் தலைவாகள் எல்லாம் கூட அதை வேறுவகையில் சொல்லி இருக்கிறார்கள். நம் நாட்டில் ‘தசாவதாரம்’ என்ற பரிணாமக் கொள்கை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. விலங்கின வித்திலிருந்தே மனிதன் தோன்றியுள்ளான். விலங்கினத்தின் தன்மை என்ன? வேறு ஒரு பிராணியை அடித்து அதன் வாழும் உரிமையை அழித்து உயிரைப் போக்கி மாமிசத்தை உணவாகக் கொண்டு வாழ்ந்து வருவதோடு அந்தக் கொடுஞ்செயல் பதிவுகளோடு குழந்தைகளைப் பெற்று தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கின்றன. அப்படியெனில் விலங்கினத்தின் செயல் பிற உயிரைப் பறிப்பது. அதன் உடமையைப் பறிப்பது.

அதன் வாழ்க்கைச் சுதந்திரத்தைப் பறிப்பது. இந்த மூன்றும் தான் விலங்கினத்தின் இயற்கையான குணம். அத்தனையும் பதிந்து தொடர்ந்து வித்தில் வரும் பொழுது மனிதனிடம் விலங்கினத்தின் தன்மை வித்திலே குணமாக அறிவாட்சித் தரமாக அமைந்து வந்திருக்கிறது என்ற உண்மையை உணர்கிறோம். அன்றிலிருந்து இன்றுவரை மனிதன் அவனுடைய கருவமைப்புப் பகுதிகளான முன்கணக்கைப் பார்க்கவில்லை. தெரிந்து கொள்ளவும் முடியவில்லை. நாம் ஏன் தவறு செய்கிறோம் என்று என்றைக்கும் தன்னைப் பற்றி எண்ணவில்லை. ஏன் மற்றொரு ஜீவனை வதைசெய்து உண்கிறோம் என்று எண்ணவில்லை. நமக்கு கை, கால் இருக்கின்றன.

பொருள், புலன் இன்பம் இவை இரண்டும்; தான்வேண்டும். இதை உழைத்துப் பெறலாம் இல்லையா? பிறர்பொருள், பிறர் இன்பம் கெடாமல் தான் உழைத்துண்டு வாழலாம். ஆனால் மனிதன் காலத்தால், இடத்தால் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சமுதாயத்தில் அதிகாரத்தாலும் புகழாலும் மதிப்புப் பெறும்போது உழைக்காமலேயே பொருள், புலன் இன்பமும் கிடைக்கும் என்பதைக் கண்டான். அதன் பிறகு, ஆசைகள் நான்காயிற்று 1) பொருள் 2) புலனின்பம் 3) புகழ் 4) அதிகாரம் என்று இந்த நான்கு ஆசையிலே எந்த அளவு எதைப் பெற்றாலும் இது போதும் என்று எண்ணக்கூடிய அளவிலே மனம் இருக்கிறதா? இல்லையே! இதற்கும் மேல் இன்னும் வேண்டும் என்று தான் நினைக்கிறோம். இந்த எண்ணம் பிறர் வளம் பறித்து வாழும் செயல்களாக மாறுகின்றன.

இந்த விலங்கினப் பதிவுகளை மாற்றியமைப்பதற்குத் தான் போதனை முறையாக பெரியவர்கள் இறைவழிபாட்டையும் அறநெறியையும் கண்டுபிடித்தார்கள். இறைவழிபாடு என்றால் இறைநிலை உணர்ந்த பெரியார்கள் இறைவனே தான் மனிதனிடத்திலே அறிவாக இருக்கின்றான். அதை உணர்ந்து கொண்டால் எல்லார்க்குள்ளும் இருப்பது இறைவன் தான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டால் எவருக்கும் எப்போதும் துன்பம் செய்யத் துணிய மாட்டார்கள். 

ஆகவே இறைநிலையை உணர்ந்து கொண்ட பிறகு அந்த இறைவனின் இயல்பான அன்பும் கருணையுமே ஓங்கி இருக்கக்கூடிய ஒரு நற்குணத்தைப் பெறுவார்கள். பிறகு அதைப் பற்றி வாழ வேண்டும். அது தான் இறைவழிபாடு. இறைவனை உணர்ந்து கொண்டால் இறைவனின் அடிபற்றி, அவனுடைய குணத்தைப் பற்றி, அவனுடைய செயல் பற்றியே மனிதன் வாழ்கிறான். யார் என்ன தீங்கு செய்தாலும் இறைவன் தண்டிப்பதில்லை. அதே இறைவன் அங்கும் கருணை காட்டுகிறான். அந்த அன்பும் கருணையும் தான் இறைவனின் செயல்.